Agnieszka Jaroszewicz

Jest sobota, jeszcze w zeszlym roku szkolnym. Przed rozpoczęciem zbiórki i rozejściem się do grup warsztatowych, dwie starsze dziewczynki, zachęcone przez młodszą koleżankę, Johanę, zaczęły mnie wypytywać o… różne rzeczy. Te pytania i komentarze mówią więcej o nich niż o mnie.
– Ile masz lat? (po usłyszeniu odpowiedzi) Masz chłopaka?
– Nie, mam wielu przyjaciół
– Jesteś bielutka… Wyglądasz jak lalka Barbie
– Nie… To nie tak. Naprawdę sądzisz, że to jest ładne? Powiem Ci, że wy jesteście dużo ładniejsze. Nigdy nie chciejcie dorównywać tej sztuczności.
– Macie pieniądze? (pierwszy strzał)
– Jak to? Kto? Nie rozumiem…
– Twoja rodzina
– No… Tak, mamy… Każdy ma, mniej lub więcej, ale każdy ma…
– No tak, ale wy nie bywacie głodni? („uuups!”)
– No… nie
– Masz w domu lodówkę? („ja już nie chcę!”)
– Tak…
– Masz komórkę? („każdy animator oratorium ma lepszy sprzęt niż ja…”)
– Mam, ale takich jak ja mam już się nie robi 🙂
Bardzo się ucieszyłam, jak przyszedł czas zbiórki. Tej rozmowy nigdy nie zapomnę.
Coś, co jest normalne okazuje się nienormalne, a nienormalne i niepoważne (jak lalka Barbie) staje się poważnym kryterium oceny wartosci.