Agnieszka Jaroszewicz

W Peru, można zdobyć zaufanie i przychylność dzięki sprawom zupełnie od siebie niezależnym… Zawsze się cieszyłam z mojego koloru oczu, ale nie sądziłam, że to jest aż taki cud.

–          Señorita, nie chce się zamienić na oczy?

–          Pewnie, że chcę, ty masz takie ładne…

–          Ale nie, nie tak…

–          Jak to nie tak?! Myślisz, że co? Że tez bym nie chciała takich?

Pewnie, że odwróciłam kota ogonem, ale tylko w ten sposób pozwalam otworzyć te cudne węgielki na skarby, które złożone są w ich właścicielach przez dobrego Boga.

Wszyscy wypatrujemy wiosny, już cieszymy się każdym promieniem słońca, cieszymy się, że niedługo dzień będzie dominował nad nocą, że przyjdą ciepłe dni, wraca do nas życie. Czy my właściwie wimy, czym ono jest? Wiemy kim jesteśmy, znamy ten skarb, który został w nas złożnony? Wszystkie moje mniejsze i większe skarby z pustynnych dzielnic Piura musiały w konfrontacji ze mną na nowo, albo, częściej, po raz pierwszy odkrywac, jaką wartośc mają w sobie. To, co się powszechnie uważa za piękne, niekoniecznie nim jest, to, co się podaje za właściwe, niekoniecznie jest dobre, a to, co jest najgłośniejsze i najbardziej rozreklamowane, niekoniecznie jest wartością. Kiedy patrzę w oczy kolejnego cudu świata, wiem jaka jest właściwa hierarchia wartości. Przypominam sobie kolejne piękne osoby i osóbki poznawane w Peru, które były przekonane o własnej „brzydocie” lub innych głupstwach.

Czy to takie odosobnione? Nie, to cierpienie całego dzisiejszego świata. Bez względu, czy będzie to mały łoobuziak ubogo ubrany, boso biegający po pustyni z piaskiem we włosach, czy uczeń renomowanego liceum, czy zabiegany student, czy zatroskana matka, czy uchodźca z odległego kraju, który nawet u siebie w domu nie mógł czuc się jak w domu, czy jeszcze ktoś inny. Świat jest w sumie malutki, nas wszystkich dotykają te same problemy, bo dusze mamy tak podobne…

Szukamy życia, szukamy piękna – to nas tak urzeka wiosną – a poszukajmy wreszcie życia w nas. Kochany gościu, spójrz sobie głęboko w oczy i zapytaj, jak daleko jesteś od własnego życia. Czy może też szukasz, z kim chciałbyś się zamienic? Jesteś zwierciadłem Nieba, czy w to teraz wierzysz czy nie. I nie musisz byc niczym więcej, tylko sobą, by byc wspaniały i niepowtarzalny.

Otwórz Twoje piękne oczy.