Agnieszka Jaroszewicz

Coś bym napisała. Coś o Peru. Bardzo chciałam przekazać tu tłumaczoną relację z wizyty urny księdza Bosco w „mojej” misji, ale relacja nie nadchodzi i nie nadchodzi… Albo wiele zajęć, albo… (wolę nie kończyć tego drugiego „albo”)

Kończę studia, w sumie mam coraz bardziej w głowie poukładane co dalej, ale marzenia są niepoukładane. Na pewno tylko w mojej głowie. Ufam,że Bóg „już od wieków ma koncepcję życia każdego z nas” (ks. Franciszek Blachnicki). Koncepcję ma, tylko czy zrealizuje… W sumie całe życie uczę się Mu nie przeszkadzać. Bardzo dobrze na tym wychodzę.

Wróciłam przed chwilą do moich wspomnień wakacyjnych, do spotkania z moimi kochanymi przyjaciółmi z Bosconii, którzy są na drodze odkrywania swojego powołania. Ostatnio „powołanie” to u mnie temat nr 1. Więc myślę o nich, myślę o Juanie, Cristhianie, Robercie, Pedro, innym Cristhianie – oni już są na drodze formacji salezjańskiej, myślę też o klerykach, którzy studiują w Kolumbii i mają dni wypełnione do granic możliwości pracą apostolską (gdy myślę o nich,myślę też o moim serdecznym przyjacielu L., który kiedyś zostanie świętym o wybitnie nietypowym imieniu :)). Myślę o Lourdes i Milagros, które odnalazły sie na drodze życia zakonnego, wspominam młodych ze szkoły technicznej, którzy poszukują najpierw samych siebie i pogodzenia z własnym życiem, marzą o miłości…, ogarniam pamięcią rosnące powołania… przeróżne, o których rozmawiając spędzaliśmy długie, ciepłe (zimowe i letnie :)) wieczory…

Przyszedł jakiś taki ciekawy czas, kiedy moja tęsknota się pogłębia. Tak, właśnie „pogłębia”. Jest cicha i głęboka. Pogodzona sama ze sobą, ale wciąż obecna. Nie ma w sobie nic z płaczliwego sentymentu, ale jest samą miłością. Zadziwiające, jak toczy się życie. Jest pasmem niespodzianek. I co z tego, że zamiast wędrować po piaskach i służy jako wszystko-na-raz dla dzieci siedzę i piszę prace magisterskie. I tak wiadomo, co mam w sercu.

Wczoraj widziałam na Rynku Staromiejskim w Toruniu dwóch chłopaków puszczających ogromne bańki mydlane. Patrzyłam jak urzeczona. Jak małe dziecko. I co, że moją pierwszą myślą było: „to trzeba powtórzyć w Oratorium Bartolomé Garelli”… Niby wróciłam na dobre, ale jest mnie naprawdę więcej niż się wydaje.

Jeżeli to, co piszę, wydaje się Wam niejasne i wyjątkowo „ciche”, nie dziwcie się. To, co piszę, jest takie jak moja tęsknota. Cicha i zakorzeniona. I będzie rosnąć. Tylko co z niej wyrośnie…?

…Oczywiście jest tam od dawna, w osobach swoich duchowych synów – salezjanów. Jednak tym razem przybył we własnej osobie. Ale jaśniej…

Przedwczoraj, 17 marca 2010 roku, o godzienie 13.00 czasu miejscowego (naszej 6.00) urna z ciałem tego wielkiego świętego przekroczyła granicę państwa od strony Boliwii, w miejscowości Copa Cabana, słynącej z sanktuarium maryjnego i znalazła się na peruwiańskiej ziemi. Na powitanie wyszedł ksiądz inspektor Vicente Santilli.

Jako pierwsi mogli powitać świętego mieszkańcy Puno. I tak urna z relikwiami księdza Bosco powędruje dalej, aż do 7 kwietnia pozostając w Kraju Słońca, potem przekroczy kolejną granicę, by odwiedzić Ekwador. Trasa będzie następująca: 18 – 19 urna pozostanie w Cusco, 20 – 21 w Arequipie, 22 – 23 w Ayacucho, 24 – 25 w Huancayo, od 26 marca do 4 de kwietnia będzie wizytować Limę i Callao, 5 kwietnia Huaraz i w końcu 6 i 7 kwietnia odwiedzi Piura.

Zainteresowanych władających językiem hiszpańskim zapraszam na : 

http://donboscovisitaelperu.com/DonBoscoPeru/

…A modlitwie wszystkich polecam Kościół Peru, głównie jego młode szeregi, do których szczególnie został powołany ksiądz Bosco. Niech ta wizyta odrodzi wiarę i zapał miłości, będącej siłą napędową świata.

Kochani!

Wśród odnośników znalazł się nowy link: Kampania 2009 dla Otwartego Domu Księdza Bosco dla chłopców ulicy w Limie. Serdecznie polecam! Ci chłopcy potrzebują naszego wsparcia. Naprawdę warto.

Pomóżmy misjonarzom pomagać!

Na stronie można znależć m.in. wywiad z założycielem Domu, sylwetki wolontariuszy, którzy pracowali z chłopcami, życie codzienne i ważne wydarzenia oraz wiele innych.

ZAPRASZAM !!!

http://www.adopcja2.salezjanie.pl/kampania_2009/index.html

Jednak szybko mija rok, szczególnie akademicki. Ciągle mam wrażenie,że dopiero wróciłam z Bosconii, i tym bardziej nieodparte jest inne wrażenie: ciągłego trwania w gotowości do wejścia w te same obowiązki i posługi, które przez rok były moim chlebem powszednim. Jednak perpetuum mobile jest możliwe, więcej nawet – jest rzeczywistością. Jest nim ludzkie serce. Raz wprawione w ruch, nie ustanie. I tak, ciągle mając na względzie jakieś TU i jakieś TERAZ, coraz mniej patrzę ku temu, co BYŁO, bo ciągle coś się STAJE i ciągle ważne jest to, co BĘDZIE… jest coraz ważniejsze. Oto minęły miesiące między 11 września 2008, kiedy stanęłam na nowo na płycie Okęcia, a tylko wypartywac dnia 24 czerwca, kiedy ponownie się tam znajdę,by patrzec w wytęsknionym kierunku. Tak, tak, właśnie tak 🙂 Rzekłabym: zupełnie nowa, z zupełnie nowym bagażem doświadczeń, a przy tym z niby tym samym, a jednak całkiem nowym zadaniem do wykonania, przymierzyc przemienione serce do tej samej Miłości, a przy tym zgodzic się na moje „mało”, na dwa drobne pieniążki wrzucane do skarbony, na które Ktoś jednak liczy.

Jakkolwiek by to nie zabrzmiało, ciągłe patrzenie przed siebie przy jednoczesnym trwaniu wiernie przy tym,co „tu i teraz”, zgoda na nieustanną niegotowośc i stawanie się, zgoda na każdorazowe „nie mam racji”, na ciągłe błędy – to właśnie jest wolnośc i wiąże się ściśle ze szczęściem, takim prostym, rodzącym uśmiech w momentach co najmniej nietypowych. A jaką radością jest powrót do jednego z własnych, pielgrzymich Domów… 🙂

W Peru, można zdobyć zaufanie i przychylność dzięki sprawom zupełnie od siebie niezależnym… Zawsze się cieszyłam z mojego koloru oczu, ale nie sądziłam, że to jest aż taki cud.

–          Señorita, nie chce się zamienić na oczy?

–          Pewnie, że chcę, ty masz takie ładne…

–          Ale nie, nie tak…

–          Jak to nie tak?! Myślisz, że co? Że tez bym nie chciała takich?

Pewnie, że odwróciłam kota ogonem, ale tylko w ten sposób pozwalam otworzyć te cudne węgielki na skarby, które złożone są w ich właścicielach przez dobrego Boga.

Wszyscy wypatrujemy wiosny, już cieszymy się każdym promieniem słońca, cieszymy się, że niedługo dzień będzie dominował nad nocą, że przyjdą ciepłe dni, wraca do nas życie. Czy my właściwie wimy, czym ono jest? Wiemy kim jesteśmy, znamy ten skarb, który został w nas złożnony? Wszystkie moje mniejsze i większe skarby z pustynnych dzielnic Piura musiały w konfrontacji ze mną na nowo, albo, częściej, po raz pierwszy odkrywac, jaką wartośc mają w sobie. To, co się powszechnie uważa za piękne, niekoniecznie nim jest, to, co się podaje za właściwe, niekoniecznie jest dobre, a to, co jest najgłośniejsze i najbardziej rozreklamowane, niekoniecznie jest wartością. Kiedy patrzę w oczy kolejnego cudu świata, wiem jaka jest właściwa hierarchia wartości. Przypominam sobie kolejne piękne osoby i osóbki poznawane w Peru, które były przekonane o własnej „brzydocie” lub innych głupstwach.

Czy to takie odosobnione? Nie, to cierpienie całego dzisiejszego świata. Bez względu, czy będzie to mały łoobuziak ubogo ubrany, boso biegający po pustyni z piaskiem we włosach, czy uczeń renomowanego liceum, czy zabiegany student, czy zatroskana matka, czy uchodźca z odległego kraju, który nawet u siebie w domu nie mógł czuc się jak w domu, czy jeszcze ktoś inny. Świat jest w sumie malutki, nas wszystkich dotykają te same problemy, bo dusze mamy tak podobne…

Szukamy życia, szukamy piękna – to nas tak urzeka wiosną – a poszukajmy wreszcie życia w nas. Kochany gościu, spójrz sobie głęboko w oczy i zapytaj, jak daleko jesteś od własnego życia. Czy może też szukasz, z kim chciałbyś się zamienic? Jesteś zwierciadłem Nieba, czy w to teraz wierzysz czy nie. I nie musisz byc niczym więcej, tylko sobą, by byc wspaniały i niepowtarzalny.

Otwórz Twoje piękne oczy.

Przyznam się, że kiedy wyruszałam do Peru z całym zapałem, jaki może dac miłośc, nie sądziłam gdzie jeszcze to moje doświadczenie mnie zaprowadzi. A tu okazuje się, że… właśnie wróciłam z Hiszpanii, gdzie gościłam najpierw w Madrycie, a potem we wspólnocie salezjańskiej w Barcelonie (prawie tydzień). Pojechałam tam do brata Antonia, który przez dwa miesiące był z nami w Bosconii. I okazało się, że zanim ja się tam pojawiłam (i poopowiadałam dzieciom i młodzieży z tamtejszej szkoły o moim peruwiańskim doświadczeniu), audytorium było świetnie przygotowane… „Antonio, to jest ta Agnieszka co przytuliła Brendę?” „Tak, to ona…”  …O co chodziło?

Otóż pewnego wieczoru, konkretnie 16 sierpnia, w urodziny świętego Jana Bosco, po wielkim festiwalu piosenki, kiedy sprzątanie po imprezie dobiegło końca i większośc z nas padała na pyszczki ze zmęczenia, ale uśmiechy jeszcze nie dawały się spłaszczyc na naszych twarzach, silna ekipa z Bosconii, w składzie ja i jeden z kleryków, i co starsi z ministrantów, odprowadzała wszystkich wytrwałych pomocników do domów. Jako ostatnia udała się do siebie Brenda, urocza dziewczyna, lat 18, uczestniczka konkursu, zdobywczyni trzeciego miejsca. Jedna z najbliższych mi duszyczek i osóbka, która obdarzyła mnie ogromnym zaufaniem. Otóż towarzyszyła nam do każdego domku i na koniec, kiedy przyszło nam powiedziec sobie „dobranoc”, przytuliłam ją mocno i raz jeszcze pogratulowałam występu na festiwalu (bardzo brakowało jej pewności siebie). Bardzo chciałam powiedziec jej wtedy coś wyjątkowego, zwłaszcza, że wiedziałam od jej kuzynki, że tego dnia bardzo tego potrzebowała… Więc przycisnęłam ją mocno do siebie i powiedziałam po hiszpańsku: te quiero mucho, hijita („bardzo cię kocham córeczko” – już wcześniej oficjalnie zostałam jej mamą :)). Następnego dnia była niedziela i wszyscy znów spotykaliśmy się w Bosconii na niedzielnej mszy świetej. Brenda podeszła do mnie i powiedziała: „Wiesz, wczoraj jak się pożegnałyśmy i poszłam do domu, to popłakałam się ze wzruszenia…”. Byłam pewna, że chodziło o całośc przeżyc tego dnia, związanych z festiwalem i emocjami z nim związanymi, więc upewniłam ją jeszcze raz w tym, że dla swoich przyjaciół to ona została gwiazdą (kibicowali jej wyśmienicie, aż ja sie uśmiechałam z radości). Ale ona pokiwała przecząco głową i powiedziała: „Nie, nie o to chodzi, lecz kiedy ty powiedziałaś mi te quiero… Wtedy się rozpłakałam. Wiesz, moja mama nigdy mi tego nie powiedziała…”

Może ważne są takie dni jak dziś, może warto traktowac je na serio i brac przykład od zakochanych: że słowo „kocham” jest nam do życia koniecznie potrzebne … i że sam Jezus chciał, by nas rozpoznawano po wzajemnej miłości, by właśnie z tego nas zapamiętywano.

Już minął 21 stycznia, a ja z uśmiechem wspomniałam dzień, kiedy spontanicznie dostałam nowe imię… Czyli kolejna wzmianka o mojej wielkiej sympatii – Jeffersonie 🙂

W „oratorium latającym” im. Bartolomé Garelli w Kurt Beer wprowadziliśmy porządek. Każde dziecko zostało zapisane na listę i otrzymało kolorowy identyfikator z imieniem. Animatorzy też. W następną niedzielę okazało się, że zapomniałam swojego. Ustawiłam się grzecznie razem z dziećmi w kolejce. Tuż obok czekał chłopczyk, w którego oczach można by się utopić. I jak tu nie zaczepić takiego przystojniaka? Trzeba było coś wymyślić.

–          No popatrz, wszystkich pytają o imię. Jakie imię mi nadasz?

–          …???

–          No, jakie imię byś chciał, żebym miała? Jakie mi pasuje?

–          Espíritu Santo

–          yyy… (po polsku też bym nie wiedziała co powiedzieć) …No, ale jakie? (naprawdę byłam ciekawa)

–          Maricielo

I tutaj mój mały przyjaciel, Jefferson, speszył się nieco.

Nosząc dumnie plakietkę z napisem „Agnieszka Maricielo” zastanawiałam się, czy miałam zaszczyt otrzymać imię jego mamy czy kogoś innego, równie ważnego. A może tak jak ja uważa, że najlepiej to jest w niebie? (cielo) Na pewno właśnie tam się razem spotkamy.

Obiecałam pisac zaległe „Obrazki z Peru”. Oto jeden z najpiękniejszych, jakie do tej pory mam przed oczyma, w sam raz na niezwykły dzień Trzech Mędrców, będący również Misyjnym Dniem Dziecka. Oto prawdziwa mądrośc:

Co jakiś czas w niedzielę dzieci z „oratorium latającego” z Kurt Beer przychodzą na basen. Robimy tak: rano idziemy na zbiórkę tam, gdzie zwykle się razem bawimy i idziemy razem z oratorianami na mszę świętą dla dzieci, na godzinę 9.00. Siadamy razem w ławkach po lewej stronie ołtarza, a potem ci, którzy przyszli, otrzymują karnety w pieczątką jako wejściówki na popołudniowy basen.
Kiedy pierwszy raz towarzyszyłyśmy im w ten sposób, co najmniej dwoje dzieci zabrało ze sobą swoje młodsze rodzeństwo, to jest maleństwa liczące sobie nie więcej niż roczek czy dwa. Między innymi mój ulubieniec, dziewięcioletni Jefferson, opiekował się swoim malutkim braciszkiem. Nie puszczał go ani na chwilę. Trzymał na rękach, przytulał, obsypywał pocałunkami i głaskał po główce. Z największą cierpliwością uspokajał i pocieszał, szepcząc coś po cichu do uszka.
W rzędzie obok, w ławce sąsiadującej, inny, starszy chłopiec, już nie potrafił okazać swojemu braciszkowi tyle miłości. Jedynie zasłaniał dłonią jego buzię, żeby ten nie płakał tak głośno. Oczywiście efekt był przeciwny. Malec uspokoił się dopiero gry chłopcy zaczęli bawić się z nim bucikami. Nawiasem mówiąc prawie by je zgubili.
Miłość jest najlepszym lekarstwem na wszystko, najlepszym „systemem prewencyjnym”. Nie dziwi mnie, że braciszek Jeffersona, obdarzony równie pięknymi oczkami, spokojniutko obserwował swoje otoczenie: kościół i otaczające go osoby. Miałam szczęście znajdować się w polu jego obserwacji. Otrzymałam porządną katechezę.

Szczęśliwego Nowego Roku 2008! …”Co? Chyba coś ci sie pomyliło! 2009 się zaczyna!” Owszem – odpowiem – ale chcę mu dać taką szansę, jaką dostał darmo rok poprzedni. Siedzę sobie w cichości popołudnia, pierwszego w nowym roku, i rozmyślam nad niespodziankami Nieba. Dokładnie rok temu dostałam w prezencie jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu. I tak już pozostało. Wierząc w Boga trzeba umieć wierzyć w szczęście, większe z dnia na dzień.

Poranek zaczął się jak każdy, choć – wiadomo – świątecznie. W dodatku przypadały urodziny pani Jadwigi, która przez sześć miesięcy towarzyszyła nam, pracując w miejscowym centrum medycznym. Był ranek, każdy indywidualnie kończył śniadanko, tu i ówdzie nawiązały się pogawędki. Kuchnia była chyba jeszcze na naszej głowie, ale zanim to… „Kto mi potowarzyszy?” – usłyszałam głos księdza Ryszarda, wówczas pracującego w Arequipie, ale goszczącego u nas. „A dokąd?” „Do chorego,idę z komunią świętą i namaszczeniem chorych”. Przez moment zakręciło mi się w głowie. Nikomu nic nie mówiłam, ale podobna wizyta była moim cichym marzeniem… Już za 10 minut wyszłam razem z księdzem Ryszadrem za bramę Bosconii, w towarzystwie pani mającej doprowadzić nas do domku chorego… dwie przecznice dalej!

W domu zebrała się cała rodzina: córka z dwoma synkami, żona, brat… i sam gospodarz domu, a raczej skromny, drobny mężczyzna wiekowo mogący dobiegać 80 lat życia. Przywitał nas z uśmiechem na ustach, siedząc na wózku inwalidzkim, ściskając serdecznie dłonie i darząc wzruszeniem i jasnością niewidzących oczu. W skromnym, choć przestronnym, murowanym, czysto utrzymanym domku, można poznać od razu, że panuje miłość. W rozmowie, którą rozpoczął ksiądz Ryszard zanim przystąpił do sakramentów, domownicy otwarcie dzielili się swoimi najcieplejszymi uczuciami. szkoda, że nie pamiętam imion. Choć w ten sposób pan, którego przyszliśmy odwiedzić, za zawsze pozostanie dla mnie Hiobem. Jego pogoda ducha,z jaką wypowiadał każde słowo, napawała radością. Mówił: „Dlaczego nie miałbym mieć nadziei? Już od dawna nie mogę się ruszać, czasem i poboli, teraz jeszcze wzrok… ale przecież Bóg nad wszystkim czuwa, Jego wola… Dał mi wspaniałą rodzinę,która o mnie dba, czego mogę chcieć więcej?” Rodzina potwierdzała,że czasem jest ciężko, że czasem i ból jest ogromny… „Ale z Bożą pomocą…”. Słowa wyczytane przeze mnie z ewangelii: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” były wyrazem tego, czym żyje ta rodzina. Bóg w hostii sam chciał trafić pod ten dach.

Tak, naprawdę wierząc w Boga trzeba umieć wierzyć w szczęście, większe z dnia na dzień.

Szczęśliwego Nowego Roku!

… Bo Boże Narodzenie to czas dziękczynienia. Chcę podzielic się z Wami moją ukochaną pieśnią peruwiańską. Ufam, że to nie będzie ostatnia. Dobrego czasu ostatnich przygotowań serca!